این کوه غم است اینبار بر شانه این خسته

در کوچه تنایی ،در مانده و بنشسته

طرحی دگر اندازد ، بر صفحه تنهایی

گوید که چه شادم من،وقتی که تو اینجایی

لبخند پر از غم را ،صدبار عیان کردم

تا کس نبرد پی بر ،این سینه پر دردم

مجنونم و دیوانه ،مستم  زِ دو پیمانه

اول میِ چشمانت دوم پر پروانه

سوزد زِ غمت هرشب این قلب پر از دردم

من قافیه هایم را با شوق تو آوردم

رفتی تو از این خانه از من چه بدی دیدی

بنشستی و بر حالم اینگونه تو خندیدی

با یار خودت رفتی ،من ماندم و غم هایم

هر شب لب این ساحل با سخره هموایم

چشمان پر از خونم با گریه هم آواز است

این اول تنهاییست،این لحظه آغاز است

دردا که غم حجرت ،دیوانه و خارم کرد 

گویند که "عادل" هم ،شد مست و بیابان گرد

شعر از عادل چراغیان

آدرس شعر کده در تلگرام:

شعر کده عادل چراغیان

https://telegram.me/karbala14