اینجا گناه بخشند           کوهی به کاه بخشند

بیچاره من که باخود      ناورده پرّ کاهی

من را ببخش یارب         گرچه گناه کارم

گرچه فرار کردم             از تو به هر گناهی

شوقت به من فزون بود      از مادری به فرزند

من اشتباه کردم             یارب چه اشتباهی

هرگه نماز خواندم          فکرم به هر کجا رفت

جز درگه تو ای یار          یا ربُّ یا الهی

در ظلمتم اسیــرم            شیطان شده امیرم

نــگــذار من بمـــانـم          در ظلمت و سیاهی

هر کس که عاشقت شد      پرواز کرده زین خاک

عشقت فراریم کرد         از ذلت و تباهی

گفتی که بنده‌ی من         برگرد سوی ربَّت

حتی نکردم آنـــدم           بر پشت سر نگاهی

وقتی که رفتم آندم         سوی گناه و عصیان 

از عمق جان کشیدی        معبود من تو آهی

حالا شدم پشیمان            از کرده بد خویش

عادل دراز کرده                دستش ز عمق چاهی

شاعر: عادل چراغیان

کانل شعرکده در تلگرام

@karbala14