روزی روزگاری مردم پاک و با خدا در دیاری زندگی میکردند که بوی خدا استشمام میشد

شهر غرق بود در انصاف . مروت . حیا. و هرچه خوبی...

به راستی چه زیبا بود که غیرت و شهامت در آن زمان گل میکاشت...

و گرمی خونها سرمای یخبندان را از یاد میبرد...

اما امروز...

امروز دیار ما دیگر بویی از خدا ندارد...

مروت و صفا فراموش شده...

و حیا فقط سر نماز است...

به راستی که مردمان دیارم را چه شده؟

کجاست خونهای گرمی که بر سرمای یخبندان ریخت

تا چادری از سر خواهری نیفتد و مادری سیلی نخورد...

کجاست؟؟؟